Stel het je voor: je komt terug van een heerlijke vakantie; onderweg krijg je een zwaar auto-ongeluk en in 1 klap verlies je beide ouders. In een paar luttele seconden verandert je hele leven. Hoe voelt het om achter te blijven als wees? Hoe moeilijk is het als je met niemand over je gevoelens kan praten? Een sterk begin heeft dit prachtige boek!
De 2 broers Gryff en Dylan worden na het ongeval een tijdje opgevangen in het huis van de schooldirectrice. Over de dood van de ouders wordt met geen woord gesproken. "Het komt allemaal goed", horen ze voortdurend. Hoewel de jongens aardig gedijen bij de directrice, komt het bericht dat ze moeten verhuizen naar een oom en tante in het verre Wales. Dat maakt hen even opstandig maar het blijken echter hele lieve mensen. Wanneer de broers voor een schoolopdracht samen met een klasgenoot wekelijks eenzame oudjes moeten bezoeken, komen ze terecht bij Powell, een oudere man met wie het goed klikt. Voor het eerst komen er emoties los en kan Gryff over zijn gevoelens praten.
Het verhaal wordt verteld door de oudste broer Dylan. Af en toe dwalen zijn gedachten af naar 'een verre plek vlakbij' , wat verwijst naar de herinneringen aan de tijd met zijn ouders. Pas wanneer Dylan ziet dat zijn jongere broer z'n weg begint te vinden, besluit hij dat het tijd is om hem echt los te laten.
Het boek leest vlot en is in een typische tienerstijl geschreven. Af en toe merk je wat hip taalgebruik dat een beetje gekunsteld overkomt. Als 14-jarig meisje zou ik dit boek absoluut graag gelezen hebben! Het is naar mijn gevoel een echt meisjesboek dat dicht aanleunt bij de eigen leefwereld, het schoolleven, vriendschappen, gevoelens en verdriet.
Het duurde best even voor het mij kon overtuigen, maar naar het einde toe vond ik het een mooi en ontroerend boek. Het is prachtig hoe je doorheen het verhaal de illusie hebt dat de 2 broers constant samen zijn. Dat illustreert hun sterke band. Er zit een verrassende plottwist in die ik hier niet wil spoilen. Het boek leest als een sneltrein. Ik las het in 2 x uit, wat voor mij best een unicum is. Met dit boek merkte ik hoe fijn het kan zijn om nog eens helemaal op te gaan in een jeugdroman. Het is een boek om in het achterhoofd te houden voor een toekomstige le(e)sopdracht. Voor de meisjes in de klas zeker eentje om aan te bevelen. Voor jongens lijkt me dit net iets te soft.
Beste Griet
BeantwoordenVerwijderenTijdens deze opleiding ben ik steeds intensiever bezig met het zoeken naar geschikte boeken om aan te raden aan mijn leerlingen. Vooral de meisjes vragen me al eens naar een leuk boek dat ze tijdens de vakantie kunnen lezen. Na het lezen van jouw bespreking over het boek “Een verre plek bij mij” lijkt het me wel geschikt om dit aan te raden aan mijn leerlingen van 14 jaar. Vooral het feit dat je vertelt dat het een echt meisjesboek is, dat aanleunt bij de leefwereld van tieners, trekt me over de streep om het zelf te lezen en het eventueel als leesmateriaal te gebruiken in de klas.
Groeten,
Caroline