Als er één kunstenaar is die mij telkens weer weet te ontroeren,
is het wel Michaël Borremans. Ik ben -zelf schilder van opleiding- dan ook een
groot liefhebber. Hij is niet alleen technisch zo sterk dat hij heel wat
oude grootmeesters moeiteloos weet te evenaren, maar daarnaast creëert hij steeds weer een bijzondere
sfeer in zijn schilderijen. Zijn werk is ‘op z’n minst vreemd’ schrijft de
journalist in dit stuk. Dat vreemde gevoel sluimert doorheen het hele oeuvre
van Borremans. Het is net dátgene dat mij ontroert in zijn werk; er zit iets
ongrijpbaars in wat je een unheimlich gevoel geeft.
In de reeks Coloured cones weet hij als geen ander de fijne textuur van satijn en stoffen minutieus weer te geven. Je hoeft zelf geen kunstenaar te zijn om te begrijpen dat dit niet evident is. Een voor de kijker ogenschijnlijk banaal onderwerp als een kegel ziet Borremans als metafoor voor de essentie van het mens-zijn. Zijn werk gaat dan ook steevast over de kwetsbaarheid van de mens. Die kwetsbaarheid manifesteert zich in vele vormen.
De laatste expo van Borremans dateert van enkele jaren geleden. Ik ben toen niet gaan kijken, daar heb ik nu veel spijt van. Ook deze expo in Zeno X zal momenteel niet opengesteld worden voor het publiek. Ze loopt nog tot februari 2021, hopelijk zijn de omstandigheden dan gunstiger zodat ik alsnog kan gaan kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reactie